Blog

Podczas wędrówki Głównym Szlakiem Sudeckim po Rudawach Janowickich schodzimy w jedno z najniższych przejść przez Sudety, którędy biegła niegdyś jedna z dróg łączących ziemie Europy północnej i południowej. Docieramy do Lubawki. Ciekawego miasta, które urzeka architekturą oraz burzliwa historią, którą chcielibyśmy Wam przedstawić

Nie jest dokładnie wiadomym, kiedy na terenie dzisiejszej Lubawki osiedlili się pierwsi ludzie. Najstarsze odkrycia śladów działalności człowieka na tych terenach sięgają epoki neolitu. Przypuszcza się, że pierwsza osada istniała tu już w X wieku (plemię Bobrzan), ale fakt ten nie ma potwierdzenia w dokumentach. Najstarsza wzmianka historyczna, w której pojawia się nazwa Lubavia, pochodzi z roku 1284. Najprawdopodobniej osada istniała tu dużo wcześniej, a w roku 1293 odnotowano w niej siedzibę wójta, co potwierdza lokowanie miasta na prawie niemieckim. Stąd, za przypuszczalną datę nadania praw miejskich, zwykło się przyjmować rok 1292. Wtedy to książę świdnicko-jaworski Bolko I przekazał okoliczne tereny cystersom z Krzeszowa. Miasto pozostało własnością zakonu aż do jego sekularyzacji w roku 1810.

Ponieważ w owym czasie podróż z Kamiennej Góry do granicy Czech trwała nawet dwa dni, rolę miasta, które powstało przy handlowym szlaku było m.in. udzielanie schronienia licznie przemierzającym te tereny kupcom oraz ochrona ich towarów przed grabieżą. Tę ważną funkcję pełniła Lubawka na długo przed otrzymaniem praw miejskich i przekazaniem jej cystersom z Krzeszowa. Księstwo Świdnickie, w skład którego wchodziła także Lubawka, było wierne koronie polskiej do roku 1392, po czym przeszło we władanie czeskie. Wojny husyckie (1425, 1431) zniszczyły i spustoszyły miasto, nieposiadające murów obronnych. Cały XV wiek był dla tych terenów niezbyt szczęśliwy. Wojny, najazdy, klęski żywiołowe i epidemie, dziesiątkowały mieszkańców i rujnowały miasto, uniemożliwiając jego rozwój gospodarczy.

W 1526 roku w Czechach obejmuje władzę austriacka dynastia Habsburgów (Ferdynand I). W ten sposób Śląsk, a co za tym idzie, także Lubawka, staje się częścią monarchii habsburskiej. Wiek XVI był względnie spokojny i szczęśliwy dla miasta, które zaczęło rozwijać się gospodarczo dzięki tkactwu lnu. Ten pomyślny okres rozwoju, przerwała wojna trzydziestoletnia. Wprawdzie na jej początku życie gospodarcze toczyło się w miejscowości bez zakłóceń, niemniej jednak kryzys gospodarczy, spowodowany m.in. biciem bezwartościowego pieniądza (co prowadziło do wzrostu cen i ograniczenia handlu), zahamował rozwój miasta. Na domiar złego, w roku 1646 wojska szwedzkie, pod dowództwem gen. Arvida Wittenberga, obrały sobie Lubawkę za miejsce kwaterunku. Szwedzi splądrowali miasto. To, czego nie zrobiły wojska szwedzkie, dokończyli żołnierze cesarscy. Skutkiem tego Lubawkę opuścili wszyscy mieszkańcy i miasto przez ponad pół roku było zupełnie wyludnione.

W 1763 r. okoliczne tereny, wraz z miastem, przeszły pod panowanie pruskie. Cystersi powoli zaczęli tracić pełną władzę nad miastem, w którym powstał niezależny samorząd. W 1784 r. w Lubawce było 269 domów, w tym 8 budynków publicznych oraz młyn wodny, młyn do mielenia kory dębowej, 4 bielniki, folusz i magiel. Wśród mieszkańców było 406 mieszczan, a między nimi blisko 100 rzemieślników, w dużej mierze związanych z tkactwem i płóciennictwem. Wymieniano aż 101 tkaczy, którzy mieli 149 krosien. Rzemieślników innych branż było według różnych szacunków od 51 do około 100. Zamieszki wywołane przez tkaczy w Kamiennej Górze i Chełmsku Śląskim, spowodowane ich bardzo ciężką sytuacją bytową, dotarły również do Lubawki. W dniach 24–27 marca 1793 r. w mieście doszło do zajść, z którymi władze szybko się uporały.

W czasie drugiej wojny światowej w mieście istniały obozy pracy przymusowej, a w końcu 1944 utworzono tutaj filię obozu Groß-Rosen w której przebywało ok. 500 kobiet pochodzenia żydowskiego, więźniarek przewiezionych z Oświęcimia. Miasto ominęły zniszczenia, ponieważ nie toczyły się tutaj działania wojenne. Lubawka została zajęta przez wojska radzieckie, wchodzące w skład I Frontu Ukraińskiego, w dniu 7 maja 1945 r. W tym czasie przebywało tu około 6300 rdzennych mieszkańców i około 1000 osób uciekających przed frontem. Konsekwencją umów międzynarodowych, zawartych przez aliantów, było wysiedlenie miejscowej ludności w głąb Niemiec. Na jej miejsce napłynęła ludność m.in. z terenów przyłączonych do Związku Radzieckiego, a także z okolic Nowego Sącza i centralnej Polski. 7 maja 1946 oficjalnie nadano obecną nazwę.