Dzień 13: Długopole Zdrój – Śnieżnik

Po wieczornej zabawie budzi nas słońce zaglądające do naszego namiotu. Pole biwakowe w Długopolu Zdroju zlokalizowane jest nad rzeką więc szybko zwijamy nasze bagaże i po śniadaniu ruszamy jak najdalej od wilgoci bijącej z pobliskiego nurtu. Jeszcze raz zaglądamy pod Dom Zdrojowy i robimy sobie pamiątkowe zdjęcie z rybką. Posąg długopolskiego pstrąga jest w rzeczywistości źródłem wody leczniczej, która przyda nam się jako rekonwalescencja po wczorajszym dancingu. Po drodze odwiedzamy jeszcze miejscową stację kolejową, z której można nawet dostać się do Pragi w dość krótkim czasie.

Przed nami piętrzy się Masyw Śnieżnika a za plecami żegnają Góry Bystrzyckie. Przecinamy szosę z Bystrzycy Kłodzkiej do Międzylesia i maszerujemy do Wilkanowa. Po drodze mijamy ruiny pałacu i spotykamy się ze św. Janem Nepomucenem na głównym placu – wszechobecną postacią w tych rejonach. Po uzupełnieniu zapasów w miejscowym sklepie rozpoczynamy podejście pod Igliczną (845 m). Na początku polami, a od miejscowości Marianówka już lasem, zdobywamy ten szczyt na którego szczycie znajduje się schronisko górskie oraz sanktuarium Marii Śnieżnej.

Późnobarokowy kościółek pątniczy na Iglicznej wzniesiono w latach 1781-1782 Sanktuarium znajduje się w pobliżu miejsca, w którym pierwotnie stała ludowa figura Marii z Dzieciątkiem ustawiona w pod konarami rozłożystego buka. Figurę przywiózł w 1750 z pielgrzymki do Mariazell w Austrii wójt Wilkanowa Krzysztof Veit. Rzeźba ta była kopią tamtejszej Madonny. Akurat trafiliśmy na końcówkę mszy jednak obsługa sanktuarium z sobie tylko znanych przyczyn uniemożliwiła nam zwiedzenie go od środka po wyjściu wiernych. Schronisko również było zamknięte chociaż w środku chyba ktoś się znajdował… Nic to, komu w drogę temu czas. Do Międzygórza zostało nam ok godziny zejścia.

Przed samym Międzygórzem odwiedzamy rezerwat ścisły im. Stefana Żeromskiego obejmujący przełom rzeki Wilczki z wodospadem jego imienia. Wodospad oraz alejki na stromych urwiskach zrobiły na nas spore wrażenie. Sama miejscowość może pochwalić się ciekawą chociaż trochę zaniedbaną architekturą z historycznym układem urbanistycznym z XVI–XX wieku. Zatrzymujemy się na obiad w postaci pizzy popijanej miejscową oranżadą przypominającą nam smaki dzieciństwa. Tak posileni jesteśmy gotowi na ostatnie dzisiaj ale za to konkretne podejście pod jego wysokość Śnieżnik (1424 m).

Sama góra drugim co do wysokości szczytem polskich Sudetów jednak na szczęście szlak z Międzygórza jest długi przez co nie tak męczący na co mogłoby wskazywać przewyższenie, które musimy pokonać by znaleźć się w schronisku PTTK pod Śnieżnikiem. Po 2 godzinnej wędrówce, podczas której podziwiamy malownicze panoramy, meldujemy się na miejscu naszego dzisiejszego noclegu. W naszym pokoju poznajemy współlokatora Tomka. Okazuje się, że również przemierza Główny Szlak Sudecki jednak w odwrotnym kierunku i z dużo krótszym czasem na przejście. Tomek się weteranem górskich maratonów na orientację więc trzymamy za niego kciuki, mamy nadzieję, ze udało mu się ukończyć ten szlak. My po wieczornym misterium zachodzącego słońca udajemy się na spoczynek. Zdobycie samego wierzchołka Śnieżnika zostawiając sobie na następny dzień.