Blog

Podczas wędrówki Głównym Szlakiem Sudeckim odwiedziliśmy malowniczo położone, w kotlinie kłodzkiej, uzdrowisko – Długopole Zdrój. 

 

Sielankowy klimat tego miejsca zrobił na na duże wrażenie i mamy nadzieję jeszcze tu powrócić – na pewno na kolejny dancing w starym stylu jak to drzewiej w uzdrowiskach bywało Zapraszamy to przeczytania historii tego miejsca okraszonej kilkoma zdjęciami.

 

Najstarsze wzmianki o Długopolu pochodzą z 1346 roku i mówią o nadaniu tutejszego sołectwa von Glubosom z Zamku Szczerba. W roku 1381 znajdujący się w pobliżu młyn należący do von Glubosów został przez nich podarowany jako uposażenie szpitalowi w Bystrzycy Kłodzkiej. Młyn wypracowywał dla szpitala zyski aż do ok. 1630 r. Od 1563 roku aż do wojny trzydziestoletniej na terenie uzdrowiska znajdowała się kopalnia ałunu. W czasie Wojny Trzydziestoletniej po zawaleniu się sztolni Gab Gottes (Stąpanie Boga) zaczęła wypływać woda zawierająca kwas węglowy i uniemożliwiła dalsze wydobycie ałunu. W 1705 r. dr C. Ohm podaje w spisie źródeł leczniczych Śląska i Hrabstwa Kłodzkiego źródło żelaziste Długopola. W 1762 r. miejscowy młynarz Wolf umieścił nieopodal swego domu kadź do kąpieli zasilaną przez żelazistą wodę[4].

 

W 1802 r. powstaje już właściwe uzdrowisko znane w Europie jako Bad Langenau. Rozpoczęto prowadzenie leczniczych kąpieli. Do 1817 r. teren uzdrowiska znajdował się w ręku rodziny Wolf, a następnie został zakupiony przez podkomorzego miasta Habelschwerdt (ob. Bystrzyca Kłodzka). Wybudowano pierwszy zakład kąpielowy z 16 kabinami wyposażonymi w drewniane wanny. W 1819 r. wybudowano nad źródłem Emilia drewnianą pijalnię wód oraz drewniany dom zdrojowy. W 1839 r. uzdrowisko zostało sprzedane dr. Juliusowi Hancke z Wrocławia. Wtedy następuje najbardziej intensywny rozwój uzdrowiska. Dzięki inwestycjom powstawały pensjonaty, urządzenia lecznicze oraz miejsca rekreacyjne (powiększono powierzchnię Parku Zdrojowego). Od 1844 r. wykonywało się w Długopolu zabiegi borowinowe. W 1875 r. doprowadzono do uzdrowiska linię kolejową, a w 1882 r. powstał dworzec. W 1876 r odkryto nowe źródło wody Eliza, a w 1904 r. Renata. W latach 1926‒1945 uzdrowisko było własnością Leo Langego a następnie Paula Polloka, jego zięcia. Aż do 1945 r. uzdrowisko działało tylko w sezonie letnim. W tym czasie liczba miejsc dla kuracjuszy wynosiła 700.

 

W czasie II Wojny Światowej uzdrowisko przystosowano do wybudowanego leśnego szpitala wojskowego. Działania wojenne nie zniszczyły miejscowości jednak urządzenia sanatoryjne zostały skradzione bądź wywiezione w głąb Niemiec.

 

Po roku 1945 Długopole-Zdrój stało się samodzielną miejscowością. W 1946 r. część pensjonatów i szpitali uzdrowiskowych przejęło Państwowe Przedsiębiorstwo Uzdrowiskowe Długopole-Zdrój. Intensywnie rozwija się od 1956, kiedy otwarto tam ośrodek rehabilitacyjny przeznaczony do rehabilitacji osób po wirusowym zapaleniu wątroby. W latach 1958‒1964 odrestaurowano Zakład Przyrodoleczniczy. W 1970 r. oddany został po rewitalizacji do użytku park zdrojowy. W 1966 r. uzdrowisko połączono z innym znanym uzdrowiskiem z terenu Kotliny Kłodzkiej, Lądkiem-Zdrój w jeden zespół organizacyjno-administracyjny. Podczas wielkiej powodzi uzdrowisko znacznie ucierpiało jednak dzisiaj nie widać już śladu po tamtym wydarzeniu.

 

1. Kościół ewangelicki, z XIX/XX wieku, po 1945 roku był w nim magazyn, następnie został przebudowany na pensjonat i kawiarnię.

2. Park uzdrowiskowy z początku XIX wieku, z publicznym ujęciem wody mineralnej.

3. Łazienki, obecnie Zakład Przyrodoleczniczy „Karol”, ul. Zdrojowa 16, z 1839 roku, przebudowany w latach 1870‒1871.

4. Drewniana hala spacerowa, obecnie Dom Zdrojowy, ul. Zdrojowa 8, z początku XX wieku, przebudowana w 1930 roku.

Na obszarze uzdrowiska znajdują się 3 źródła wody leczniczej − należą do nich ujęcia: „Emilia”, „Kazimierz” oraz „Renata”.

Zapraszamy do Długopola Zdroju!